Ψιτ, κύριος...

μια μυθιστορία του Θοδωρή Ζούμπου

Ψιτ, κύριος...Ναι, εσύ με την αφάνα και την πολύχρωμη φανέλα. Κάνε λίγο πιο δεξιά, δεν βλέπω καθόλου αγώνα. Χοροπηδάς και σαν ουρακοτάγκος πάνω – κάτω και δεν έχω δει τίποτα. Επ, εσύ με την πράσινη μοϊκάνα. Κάνε παραδίπλα ρε παληκάρι μου. Έχω πληρώσει να δω ματς, όχι την πλάτη σου.

Ουφ, ας ανάψω ένα τσιγάρο να ηρεμήσω. Αναπτήρας, αναπτήρας... Α, μου τον πήρε εκείνος ο κολλημένος ο αστυνομικός στην είσοδο. Με ψάρωσε ο άτιμος. Με ρώτησε αν έχω αναπτήρα, και του έδωσα έναν μικρό Hondos που έχω για το γήπεδο. Κι άλλοι οι κάφροι εδώ πέρα έχουν περάσει όλο το Συκούριο. Καπνογόνα, κροτίδες, δυναμιτάκια, σκορδάκια και λοιπές ιστορίες. Γιάφκα κανονική! Άκαπνος θα μείνω... Λες να ζητήσω φωτιά από τον από πάνω; Α, βρωμάει λίγο περίεργα το τσιγαριλίκι του. Μάλλον Καλαματιανό είναι. Ας μην τον ενοχλήσω καλύτερα, ας μασήσω τσίχλα.

Καλά τι μπόχα είναι τώρα αυτή που μου ήρθε; Πω, πω ο διπλανός ο χοίρος από πότε έχει να πλυθεί; Που νομίζει ότι ήρθε δηλαδή; Δεν την παλεύω, ας αλλάξω θέση. –Κόκα κόλα, νεράκι, σάντουιτς, παιδιά! Επ, γίγαντα πιάσε μια Κόκα. Μα καλά σε πλαστικό ποτήρι με καπάκι, βρε παιδί μου. Δεν έχεις τσιγκάκι; Α, απαγορεύεται μην τυχόν τα ρίξουν στον αγωνιστικό χώρο. Ενώ αν ρίξω αυτό; Α, αυτό λερώνει μόνο, ενώ το τσιγκάκι γεμάτο μπορεί και να σκοτώσει. Καλά, ας το πιω. Πα, πα αηδία. Μια νερωμένη ζεσταμένη αηδία...

Ώπα, φάση! Έμπαινε αγόρι μου, έλα, βγάλε πάσα δεξιά, μόνος του είναι ο άλλος! Τι έγινε; Γιατί σταμάτησε; Τι οφσάιντ σφυράς ρε κοράκι; Δεν βλέπεις ότι καλύπτεται ρε στραβάδι; Ωχ, αρχίσαν τα μπινελίκια. Βλαστημάει ο άλλος ο σιχαμένος. Καλά που δεν έφερα τον ανιψιό μου μαζί. Άιντε, ακόμα δεν έχει σταματήσει τα... ευχολόγια. Βρε, γελοίε, εδώ ήρθες να βγάλεις τα κόμπλεξ σου, αμόρφωτε, σιχαμένε! Που να ‘ξερες πανύβλακα ότι οι Έλληνες ποτέ δεν βλαστημάνε και σέβονται όλες τις θρησκείες, ιδιαίτερα την δική τους. Κάποιοι... περιούσιοι βάλαν αυτήν την βρωμοκουβέντα στο στόμα μας και τα δικά μας τα βλαμμένα πουλάνε μαγκιά με βλαστήμιες. Αχ, Παναγιά μου επίπεδο...

Συνεχίζουν εξαγριωμένοι οι πίθηκες.Ήρεμα, ρε παιδιά, ένα οφσάιντ είναι, δεν θα φάμε και τα συκώτια μας, επιτέλους! Βρίζει ο άλλος μάνες, πατεράδες, παιδιά, νεκρούς... Τι διαφορά έχει δηλαδή από έναν ανώμαλο παιδεραστή; Πάει το ‘χει χάσει ο κόσμος. Αμάν, μπουκάρουν μέσα οι άλλοι. Μα καλά δεν υπάρχουν άνθρωποι από την ασφάλεια; Οι αστυνομικοί τι κάνουν; Ωχ, τις αρπάζει ο ανθρωπάκος. Εεεε, ήρεμα ρε!!!

Τέλος, την κάνω! Έναν αγώνα ήρθαμε να δούμε ρε π... και ζήσαμε την κόλαση επί γης. Ρε ‘σείς, δεν μου κάνετε μια χάρη; Ναι, σε όλους εσάς μιλάω που καταλάβατε ότι τόσην ώρα σε εσάς τους κάφρους αναφέρομαι. Μου κάνετε μια χάρη; Ψιτ, κύριοι... ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ ΣΑΣ! Κι αφήστε μας να απολαύσουμε την αρρώστεια μας, πριν πέσουν ολοκληρωτικά οι τίτλοι τέλους. Αφήστε μας να δούμε μπάλα! Σιχ τιρ πια!!!